حسگر فیبر نوری مبتنی بر تشدید پلاسمون سطحی دارای اشکالات خاصی است، از جمله محدودیت در خطی بودن و آسیب پذیری در برابر نوسانات دمای خارجی. به منظور دستیابی به این هدف، ما یک بیوحسگر تشدید پلاسمون سطحی  جبران کننده دما را ارزیابی می کنیم که از تداخل سنج ماخ زندر استفاده می کند. حسگر زیستی با ساختاری متشکل از یک فیبر چند حالته مخروطی، یک فیبر تک حالته و یک فیبر چند حالته دیگر ساخته شده است. پدیده تشدید پلاسمون سطحی توسط یک لایه نقره ای که با استفاده از اکسید گرافن احیا شده  و اسید پیرن-بوریک اصلاح شده است، ایجاد می شود، که گلوگز ها را از طریق برهمکنش های π-π در کنار هم قرار می دهد و اتصال گلوگزی ایجاد می کند. جبران تاثیر دمای محیط بر تشدید پلاسمون سطحی  با تحریک اثر تداخل سنج ماخ زندر  با استفاده از ساختار یک فیبر تک حالته و یک فیبر چند حالته به دست می آید. به منظور بررسی سیگنال های تداخل سنج ماخ زندر  و تشدید پلاسمون سطحی به طور جداگانه، ما از تبدیل فوریه سریع برای تشخیص اثرات تداخل سنج ماخ زندر  و تشدید پلاسمون سطحی استفاده کردیم. خطی بودن حسگر با استفاده از یک روش برازش مرکز که از جابجایی مختصات مرکز محاسبه شده به جای طول موج تشدید از یک شیب تک تشدید پلاسمون سطحی استفاده می‌کند، بهبود یافت. نتایج آزمایش ما نشان داد که حسگر ما دارای حساسیت گلوکز 2.819 نانومتر بر میلی‌مولار است. محدوده خطی آن بین 0 تا 10 میلی مول در لیتر است و قادر به انجام جبران دما به طور همزمان است. حسگر تشدید پلاسمون سطحی پیشنهادی در این پژوهش به طور فشرده طراحی شده و برای تشخیص دقیق غلظت گلوکز در خون انسان مناسب است.