هدف: اتصالات و چسبندگی استئوبلاست‌ها روی سطوح تیتانیومی جهت رسیدن به شکل‌گیری نهایی و یکپارچگی استخوان ضروری است. هدف از این مطالعه ارزیابی اتصالات و چسبندگی استئوبلاست‌ها روی دیسک‌های تیتانیومی پرتو دیده می‌باشد.

مواد و روش ‌ ها: دیسک‌های تیتانیومی استریل SLA توسط لیزر YAG - ER با طول موج µm 94/2 و توان‌های mJ/pulse 100 و mJ/puls 60 و فرکانس ^Z 10 تحت water Irrigation با فاصله ای در حدود mm 7 از بالای دیسک با زاویه تابش 90 درجه و قطر کانونی mm 2 و با حرکات جارویی مورد تابش قرار گرفتند. متعاقب لیزر تراپی تمام دیسک‌ها در دمای 120درجه اتوکلاو شدند و در پلیت‌های 24 خانه قرار گرفتند به میزان 5×10⁵ سلول انسانی شبه استخوانی‌
saos-2 پاساژ 4 بر روی آنها افزوده گردید. سلول‌های شبه استئوبلاستی رده saos-2 در محیط کشت حاوی DMEM ، 5% CO2 ، 1% پنی سیلین- استرپتومایسین در دمای 37 درجه سانتیگراد به مدت 72 ساعت اینکوبه شدند. جهت بررسی توسط میکروسکوپ الکترونی اسکنینگ (SEM) ، نمونه‌های انتخابی پس از سه روز از محیط کشت خارج شده و عکسبرداری توسط SEM در بزرگنمایی‌های 1000 ،2000 و 5000 صورت پذیرفت.

یافته ها : پس از بررسی تصاویر بدست آمده توسط SEM در سه گروه تجربی و کنترل مشاهده شد که در گروه کنترل بالغ بر 73% تصاویر، سلول‌هایی با مورفولوژی گسترده (spread) همراه با فیلوپودیاهای فراوان که مورفولوژی یک سلول بالغ استخوانی است را نمایش دادند. این تعداد در ارتباط با گروه‌های 1 (توان mJ/pulse 100 Er -YAG ) و 2 (توان mJ/pulse 60 Er-YAG ) به ترتیب 60% و 50% بود که از نظر آماری این تفاوت معنی دار نبود ( p<0.393 ).

بحث و نتیجه گیری: با توجه به اینکه توان mJ/pulse 100 احتمالاً کارایی بیشتری در بر داشت پلاک میکربی دارد، تابش توان mJ/pulse 100 لیزر Er-YAG جهت درمان peri-implantitis پیشنهاد می‌شود، هر چند تابش توان mJ/pulse 60 نیز همچون تابش توان mJ/pulse 100 تأثیر سوئی بر سازگاری زیستی سطح ایمپلنت نداشت.