مقدمه: خارج ساختن دندان‌های مولر سوم نهفته ی فک پایین، یکی از شایعترین جراحی های ناحیه دهان می باشد. تریسموس یکی از عوارض جراحی عقل نهفته بوده که شامل کاهش تغذیه به دلیل مضغ ناقص ومشکل در صحبت کردن، و به مخاطره افتادن بهداشت دهان می باشد . هدف این مطالعه بررسی اثر لیزر دیود nm ۸۱۰ بر روی تریسموس پس از خارج نمودن دندان های عقل نهفته فک پایین به روش جراحی است.

مواد و روش‌ها: مطالعه به شکل کار آزمایی بالینی بر روی تعداد ۲۰ که دارای ۲ دندان عقل نهفته فک پایین مشابه ونسبتاً قرینه بودند صورت گرفت. دو دندان هر فرد به فاصله حداقل ۲ هفته جراحی شد که به طور تصادفی یک طرف به عنوان گروه تجربی بعد از جراحی مورد تابش لیزر قرار گرفت.در گروه تجربی،لیزر دیود ۸۱۰ نانومتر با دوزهای ۳ ژول داخل ساکت و۵ ژول باکالی ودر دندان طرف مقابل به عنوان گروه شاهد ، تظاهر به تابش شد . محدودیت باز شدن دهان در روز کشیدن بخیه ارزیابی شد. داده های به دست آمده از مطالعه با استفاده از آزمون های Paired samples T و Wilcoxon sign rank مورد آنالیز قرار گرفتند.

نتایج: محدودیت باز شدن دهان پس از جراحی نیز در گروه لیزر به طور معناداری کمتر از گروه پلاسبو بود (۰۰۰۱/۰ P-value= ).

مقدمه: فتودینامیک‌تراپی روشی مؤثر برای درمان انواع سرطان‌ها و بیماری‌های پوستی است. مدل‌سازی فرآیندهای بیوفیزیکی دخیل در این روش به بهینه‌سازی آن کمک می‌کند. در این مطالعه با تکمیل مدل‌های دینامیکی قبلی که صرفاً توصیف‌کنندۀ فرآیندهای انتقال انرژی (موسوم به فرآیندهای نوع دوم) و تولید اکسیژن واکنشی در فتودینامیک‌تراپی بودند، امکان بررسی فرآیندهای انتقال بار (موسوم به فرآیندهای نوع اول) و تولید رادیکال‌های آزاد و تأثیر آن‌ها بر‌روی مرگ سلولی و بازده کل فتودینامیک‌تراپی فراهم شده است.
روش بررسی: مدلی مبتنی بر واهلش حالات کوانتومی اجزای دخیل در فرآیند فتودینامیک‌تراپی ارائه شده است. در این مدل با نوشتن معادلات آهنگ، تغییرات زمانی جمعیت حالات مختلف بررسی شده است. کاهش غلظت بیومولکولهای واکنشی به‌عنوان معیاری برای سنجش بازده فتودینامیک‌تراپی درنظر گرفته شده است. علاوه‌بر‌این با در نظرگرفتن هر دو فرآیند وابستگی پارامتری به غلظت دارو و دوز نور تابشی بررسی شد. بیان ریاضی مدل به‌صورت دستگاه معادلات دیفرانسیل غیرخطی تزویج ‌شده است که با روش‌های عددی حل شده است.
یافته‌ها: دو نوع حساسگر نوری فوتوفرین و باکتریوکلرین مورد بررسی قرار گرفت. غلظت اکسیژن در حالت سه‌گانه و غلظت بیومولکول‌های واکنشی در دو دارو متفاوت به‌دست آمد. غلظت بیومولکول‌ها در پایان تیمار در مورد باکتریوکلرین نسبت به فوتوفرین به‌طور نسبی ۴۰ درصد کاهش می‌یابد. حساسیت پاسخ باکتریوکلرین به غلظت‌های مختلف دارو و شدت‌های متفاوت نور بیشتر است.

نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد که اگرچه فرآیندهای انتقال انرژی در بازده کل تأثیر به‌سزایی دارند، اما نمی‌توان تأثیر فرآیندهای انتقال بار را نیز نادیده گرفت. همچنین نتایج بررسی پارامتری دو نوع دارو حاکی از این است که در باکتریوکلرین که با هر دو نوع فرآیند باعث مرگ سلولی می‌شود، می‌توان با غلظت‌های پایین‌تر دارو و شدت‌های کمتر نور به نتایج مشابه یا بهتر از فوتوفرین که فقط با انتقال انرژی منجر به مرگ‌ سلولی می‌شود، دست یافت.