مقدمه: فتودینامیکدرمانی (PDT) تلفیقی از نور، اکسیژن و حساسگر نوری است که ویژگیهایی مثل انتخابپذیری بالا، حداقل تهاجم، اثرهای جانبی کم و قابل تکرار بودن دارد. فیزیک نور و مکانیسمهای منجر به مرگ سلولی در فتودینامیکدرمانی بهطور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته و فتودینامیکدرمانی بهعنوان روشی برای درمان تومورهای سطحی و بیماریهای غیر سرطان در سراسر جهان تأیید شده است. اثر درمانی منتخب در بافتهای توموری بهوسیلۀ ماهیت دارو و فیزیولوژی تومور فراهم میگردد. هدفدار کردن حساسگر نوری به جلوگیری از آسیب به بافت سالم و کاهش دوز دارو و نور کمک میکند.
بحث و نتیجهگیری: کاربرد نانوتکنولوژی در فتودینامیکدرمانی و انتقال حساسگر نوری یک رهیافت مهم است زیرا نانوذرات کارآیی فتودینامیکدرمانی را افزایش میدهند. پیشرفتهای اخیر در استفاده از نانوتکنولوژی در فتودینامیکدرمانی شامل ساخت نانوذرات زیست تخریبپذیر و غیر زیستتخریبپذیر بهعنوان حساسگر نوری و یا حامل غیرفعال یا سنتز ترکیبات حساسگر نوری هدفمند برای انتقال فعال میباشد.
هدف این مقاله، تمرکز بر مقالات اخیر و مهم درزمینۀ کاربرد نانوتکنولوژی در افزایش کارآیی فتودینامیکدرمانی میباشد.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |